Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Δεν είμαι καλή στο γράψιμο, ούτε έχω σκοπό να συγκινήσω κανέναν. Απλά, θέλω να μοιραστώ την ιστορία μου με την ελπίδα ότι κάποια κοπέλα που το διαβάζει τώρα και νιώθει ότι δεν αντέχει άλλο, να πάρει κουράγιο.

Ήθελα πάντα να γίνω μαμά. Δεν είχα κάποιο σχέδιο για τη ζωή μου, δεν κυνηγούσα καριέρες ούτε είχα μεγάλες φιλοδοξίες. Ήθελα απλά να κρατήσω ένα μωρό στην αγκαλιά μου. Να νιώσω αυτή την υπέρτατη αγάπη και να καταλάβω πώς είναι να αγαπάς έναν άλλον άνθρωπο περισσότερο από τον εαυτό σου.

Παντρεύτηκα στα 30 και λίγους μήνες μετά έμεινα έγκυος. Η χαρά μου ήταν μεγάλη. Ένιωθα ότι όλα πάνε «όπως πρέπει». Το είχα ανακοινώσει σε όλους, είχα ήδη αρχίσει να ψάχνω για ρουχαλάκια, μπιμπερό, κούνια καρότσι.

Μέχρι που ήρθε η πρώτη αποβολή… στις 7 εβδομάδες. Οι γιατροί μου είπαν «είναι συνηθισμένο, μη σε παίρνει από κάτω». Και όντως, το πέρασα σχετικά ψύχραιμα. Ήταν νωρίς, δεν το είχα πολυκαταλάβει. Κι ας αισθάνθηκα την απογοήτευση της απώλειας των ονείρων μου, δεν άφησα τον εαυτό μου να θρηνήσει. Τυχαίο γεγονός, σκέφτηκα, η φύση ξέρει. Όλα όσα λένε στις γυναίκες σε τέτοιες περιπτώσεις.

Αλλά όταν συνέβη και δεύτερη φορά… και τρίτη… και τέταρτη… εκεί λύγισα. Δεν ήταν πια “τυχαίο”. Είχα συνεχόμενες επαναλήψεις του ίδιου κακού πράγματος. Και εγώ ήμουνα στο κέντρο αυτού του κακού πράγματος.

Ένιωθα τόσο λυπημένη και αναρωτιόμουνα γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά σ’ εμένα. Τόσες και τόσες μένουν αμέσως έγκυες, εγώ γιατί 4 αποβολές; Γιατί να μη μπορώ επιτέλους να κρατήσω το μωρό στην αγκαλιά μου, όταν γύρω μου όλες οι φίλες και γνωστές μου – η μία μετά την άλλη- ανέβαζαν χαρούμενες φωτογραφίες στα social media με τα μωρά τους αγκαλιά;

Έκανα όλες τις εξετάσεις. Θρομβοφιλία, ανοσολογικά, ορμονικά, τα πάντα. Κάθε φορά ήλπιζα να βρεθεί κάτι "λάθος", κάτι που διορθώνεται. Αλλά τίποτα. Όλα "φυσιολογικά". Αυτό το "φυσιολογικά" με τρέλαινε. Αν όλα είναι καλά, τότε γιατί δεν κρατάω το παιδί; Αν κανείς δεν μπορεί να μου πει τι πάει λάθος, αυτό σημαίνει ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ;

Η ψυχολογία μου διαλύθηκε. Ζήλευα τις εγκύους, απέφευγα οποιαδήποτε μάζωξη με φίλες μου που είχαν μωράκια….. Έβρισκα δικαιολογίες για να μη βγω. Ένιωθα πάρα πολύ μόνη, ακόμα και με τον άντρα μου, ένιωθα ότι δεν μπορούσε να καταλάβει τί περνούσα (αν και ήταν υποστηρικτικός ο καημένος).

Και μετά… ήρθε η πέμπτη εγκυμοσύνη.

Δεν πανηγύρισα φυσικά, ούτε έβγαλα το τεστ εγκυμοσύνης φωτογραφία. Δεν είπα τίποτα σε κανέναν. Πάλι φοβόμουνα να χαρώ, μην το ματιάσω. Έκανα όλες τις ενέσεις που μου έδωσαν, πήγαινα σχεδόν κάθε εβδομάδα για υπέρηχο. Κάθε φορά που πήγαινα τουαλέτα, έλεγχα μη δω αίμα. Το ζούσα όλο με τον φόβο, ελπίδα μηδέν. Απλώς έπαιρνα την κάθε μέρα όπως ερχότανε.

Οι εβδομάδες περνούσαν κι εγώ απλά περίμενα να συμβεί το κακό. Δίχως πανικό πια, αλλά βυθισμένη στην κατάθλιψη, ακόμα και όταν ο γυναικολόγος μου με διαβεβαίωνε ότι όλα ήταν εντάξει.

Πέρασε έτσι το πρώτο τρίμηνο. Μετά έφτασα στο δεύτερο. Και τελικά, στον 9ο μήνα γέννησα το μωράκι μου. Μια κόρη. Απίστευτο…. Ένα θαύμα από μόνη της, αλλά ακόμη μεγαλύτερο για μένα, γιατί κουβαλούσε μαζί της τις ψυχές των αδερφών που δεν γνώριζε ποτέ. Παιδιά του ουράνιου τόξου λέγονται αυτά και μόνο τη στιγμή που την ακούμπησαν στο στήθος μου, ζαρωμένη και φοβισμένη από το νέο κόσμο γύρω της, όσο εγώ έκλαιγα με αναφιλητά, κατάλαβα γιατί…

Σκέφτομαι τώρα τί περάσαμε… μου φαίνεται βουνό, αλλά ευτυχώς είναι στο παρελθόν.

Γι’ αυτό γράφω. Όχι γιατί όλα πήγαν τέλεια. Αλλά γιατί ακόμα και μετά από 4 αποβολές, μπορεί να υπάρξει ένα φως στο τέλος.

Αν το διαβάζεις και είσαι στο σκοτάδι… απλά κράτα γερά. Εγώ είμαι η απόδειξη ότι αξίζει.

Δες τα τεστ εγκυμοσύνης